توضیحات

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت آیت‌الله حاج سیّدمحمّد مولانا دارای 81 اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت آیت‌الله حاج سیّدمحمّد مولانا،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت آیت‌الله حاج سیّدمحمّد مولانا :

سید محمد مولانا

---

فقیه دانشور، آیت الله مولانا، از جمله عالمانی است که فقاهت را با جهاد و شجاعت در هم آمیخت و نام نامی خویش را در دریف فقیهان شیعه جاوید ساخت. نیک مردی که با تألیف کتاب های گوناگون در زمینه های مختلف و پرورش ده ها شاگرد ممتاز در حوزه درسی و تربیت فرزندان فقیه، خدمت بزرگی به جامعه نمود.
نسب شریف این خاندان، به امام موسی کاظم ـ علیه السلام ـ می رسد آیت الله مرعشی نجفی در مورد نسب آیت الله مولانا می نویسد:
«سید جلیل القدر، سید محمد؛ مشهور به مولانا تبریزی فرزند حاج میر عبدالکریم شیخ الاسلام، فرزند حاج میر محمد تقی شیخ الاسلام، فرزند میر جعفر شیخ الاسلام، فرزند علامه ادیب و شاعر خطیب؛ سید احمد شیخ الاسلام، که نسبشان به عارف مشهور؛ معین الدین علی ابوالقاسم موسوی، مشهور به شاه قاسم الانوار تبریزی می رسد»

^[1] المسلسلات فی الاجازات، سید محمود مرعشی نجفی، ج2، ص 389.

پدرش، عالم فاضل و فقید وارسته، حاج میر عبدالکریم موسوی تبریزی، مشهور به «مؤتمن الشریعه» از عالمان نام آور آن دیار و دارای خطی زیبا و طبعی روان بود. در جوانی برای تحصیل راهی تبریز شد. و در جلسات درس استاد معروف در حوزه تبریز، مرحوم آخوند ملا مهدی چرندابی (پدر شادروان میرزا حسن رشدیه، پیر معارف ایران) شرکت جست. او در اثر اخلاق نیکو و اوصاف پسندیده، شرافت نسب و کمال تدین و ادب، مورد توجه وی قرار گرفت و استادش دختر خود را به نکاخ میر عبدالکریم در آورد.

^[2] المسلسلات فی الاجازات، سید محمود مرعشی نجفی، ج2، ص 389.

حاج میر عبدالکریم تا آخر عمر در تبریز زندگی می کرد و در همان شهر دار فانی را وداع گفت. از تاریخ وفات و محل دفن وی اطلاعی در دست نیست.

فهرست مندرجات

1 - ولادت
2 - تحصیل
3 - اساتید
3.1 - دوره سطح فقه و اصول
3.2 - دوره تخصصی فقه و اصول
3.3 - منطق، کلام و فلسفه
4 - مشایخ اجازه
5 - بازگشت به تبریز
6 - شاگردان
7 - قیام عالمان آذربایجانی
8 - تبعید
9 - خصوصیات اخلاقی
10 - یاری مظلومان
11 - آثار
12 - از منظر دیگران
12.1 - واعظ خیابانی
12.2 - محمد علی مدرس خیابانی
12.3 - صاحب مفاخر آذربایجان
12.4 - آیت الله مرعشی
12.5 - پرفسور حمید مولانا
12.6 - حاج سید ابوالحسن مولانا
13 - وفات
14 - پانویس
15 - منبع

ولادت

ثمره این پیوند میمون، تولد پسری از تبار موسی بن جعفر ـ علیهما السلام ـ گردید. خجسته ولادت این نو رسیده، در اول ربیع الاول (1294 هـ . ق) مصادف با بیست و هفتم اسفند ماه (1255 هـ. ش) در شهر عارف خیز تبریز به وقوع پیوست.

^[3] المسلسلات فی الاجازات، سید محمود مرعشی نجفی، ج2، ص 389 .

این مولود مبارک را سید محمد نام نهادند.

تحصیل

سید محمد موسوی تبریزی مشهور به «مولانا» و «حاجی مولانا» در تبریز مشغول به تحصیل شد. در جوانی وارد حوزه علمیه گردید و از محضر بزرگان علم و فقاهت همچون، حاج ملا علی علیاری

^[4] ستارگان درخشان، حسین دوستی، ص 166.

(1236 ـ 1327 ق)، صاحب «بهجه الآمال فی شرح زبده المقال» بهره ها برد. هنوز هیجده بهار از عمرش سپری نشده بود، که در بیستم ربیع الثانی (1312 هـ . ق) به همراه پدرش، حاج میر عبدالکریم موتمن الشریعه، برای ادامه تحصیل به نجف اشرف هجرت نمود و تا سال (1321 هـ . ق) در آن دیار سکنی گزید.
ایشان در اثر هوش سرشار و علاقه وافر به کسب علوم آل محمد ـ صلی الله علیه و آله وسلم ـ و فقه به درجه اجتهاد رسید و از استادان خویش اجازه اجتهاد و روایی گرفت. وی در دوران نه سال اقامتش در نجف، با همه قشر های مردم به ویژه با فرهیختگان دین به خوبی رفتار می کرد و به خوش خلقی معروف بود او از روی عشق و علاقه ای که به دانشمندان مذهبی نشان می داد، آنان را با لفظ «مولانا» مورد خطاب قرار می داد و کم کم در اثر کثرت استعمال این لفظ به «مولانا» معروف گردید.

^[5] زندگی نامه آیت الله مولانا، خطی.

اساتید

دوره سطح فقه و اصول

وی بعد از ورود به حوزه نجف اشرف دروس سطح فقه و اصول را از محضر استادنی بهره برد که عبارتند از:
1. ملا محمد علی نخجوانی (1298 ـ 1334 هـ . ق).
2. آقا سید آقا قزوینی.
3. آقا رضا تبریزی.

^[6] زعماء الشیعه، خطی.

دوره تخصصی فقه و اصول

دوره تخصصی فقه و اصول فقه را از دروس آیات عظام:
1. ملا محمد فاضل شربیانی (1248 ـ 1322 هـ . ق.
2. ملا محمد کاظم خراسانی (1255 ـ 1329 هـ . ق)
3. شیخ هادی تهرانی (متوفای 1321 هـ . ق).
4. شیخ فتح الله شیخ الشریعه اصفهانی (1289 ـ 1361 هـ . ق)
5. شیخ محمد حسن ممقانی (1237 ـ 1322 هـ . ق)
6. میرزا محمد باقر اصتهباناتی.

^[7] زعماء الشیعه.

^[8] زندگی نامه آیت الله مولانا، خطی.

فرا گرفت و از خرمن دانش آن ها، خوشه ها چید.

منطق ، کلام و فلسفه

مولانا در کنار تحصیل سطوح عالیه، منطق، فلسفه و کلام را پیش استادانی همچون:
1. حاج میرزا احمد آشتیانی.
2. حاج سید اسدالله فرقانی.
3. آقا میر حیدر ایروانی

^[9] زعماء الشیعه، خطی.

آموخت.

مشایخ اجازه

مولانا در دوره اقامت نه ساله در سرزمین فردوس نشان نجف اشرف، موفق به دریافت اجازات اجتهادی و روایی از استادان مسلم نجف اشرف گردید. مشایخ روایتی ایشان عبارتند از:
1. حاج میرزا حسین نوری (1254 ـ 1320 هـ . ق)
2. حاج سید اسماعیل صدر (در گذشته 1338 هـ . ق)
3. شیخ الشریعه اصفهانی (1289 ـ 1361 هـ . ق)
4. آخوند ملا محمد علی نخجوانی نجفی (1268 ـ 1361 هـ.ق)
مولانا برای عده ای از عالمان فاضل آذربایجان، از جمله آیه الله العظمی مرعشی نجفی، اجازه روایی صادر فرمود.

^[10] المسلسلات فی الاجازات، ج2، ص 389.

بازگشت به تبریز

ایشان در سال 1321 هـ . ق به زادگاه خویش مراجعت نمود و مشغول تدریس فقه جعفری و ترویج احکام شریعت نبوی و تألیف و تصنیف گردید.

^[11] زندگی نامه آیت الله مولانا، خطی.

شاگردان

اواسط قرن چهاردهم هجری قمری حوزه علمیه تبریز، از جوشش خاصی برخوردار بود. نام آورانی چون حاج میرزا صادق آقا مجتهد (1269 ـ 1351 هـ . ق) و حاج میرزا ابوالحسن انگجی (1282 ـ 1357 هـ . ق) حاج سید محمد مولانا، هر کدام صاحب مکتب و حوزه درسی خاصی بودند.
مکتب علمی مولانا، پرورش دهنده دانشورانی چون علامه محقق حاج شیخ عبدالحسین امینی است. ایشان در طول چهل سال تدریس، شاگردان فرزانه ای پرورش داد که در این جا از آنان یاد می کنیم.
1. علامه، حاج شیخ عبدالحسین امینی (1281 ـ 1349 هـ . ق).
2. حاج سید مرتضی ایروانی

^[12] آشنای جانان، محمد الوانساز خویی، خطی؛ گنجینه دانشمندان، ج4، ص 382.

(1284 ـ 1369 هـ . ق).
3. حاج شیخ محمد علی توحیدی

^[13] شهر اوجان، ص 292.

صاحب مصباح الفقاهه (1304 ـ 1354 هـ . ق)
4. حاج میرزا عباسعلی توکلی،

^[14] مقدمه تفسیر و جیز سید محمد مولانا.

از مشاهیر عالمان تبریز.
5. حاج میرزا حسن تیلی تبریزی

^[15] آثار الحجه، ج2، ص 90.

^[16] آشنای جانان، خطی.

(1285 ـ 1364 هـ . ق)
6. حاج سید محمد توتونچی،

^[17] مفاخر آذربایجان، ج5، ص 2853.

از ائمه جماعت مسجد گوهرشاد.
7. حاج سید هادی خسروشاهی

^[18] نامداران تاریخ، ج2، ص 378.

(1287 ـ 1376 هـ . ق)
8. حاج میرزا محمد خیابانی، معروف به «بالا مجتهد»

^[19] مفاخر آذربایجان، ج5، ص 2852.

(1270 ـ 1349 هـ . ق)
9. حاج میرزا عباسقلی چرندابی

^[20] عرشیان خاک نشین، خطی.

(1266 ـ 1345 هـ . ق).
10. حاج سید ابراهیم دروازه ای

^[21] آشنای جانان، خطی.

(1274 ـ 1340 هـ . ق).
11. حاج میرزا محمد غروی توتونچی

^[22] نامداران تاریخ، ج2، ص 342.

(1284 ـ 1357 هـ . ق).
12. حاج سید حسین قاضی طباطبایی

^[23] آشنای جانان، خطی.

(1278 ـ 1354 هـ . ق).
13. حاج سید مهدی کماری،

^[24] مفاخر آذربایجان، ج5، ص 2853.

صاحب کتاب مباحث الالفاظ، در دو جلد.
14. حاج میرزا عبدالرحیم مدرس تبریزی

^[25] آشنای جانان، خطی.

(متولد 1285 هـ . ق).
15. حاج سید محمد علی موسوی زرین

^[26] آشنای جانان، خطی..

(1249 ـ 1320 هـ . ق).
16. حاج سید علی مولانا، پسر ارشد صاحب ترجمه (1281 ـ 1350 هـ . ق).
17. حاج سید مصطفی مولانا، پسر صاحب ترجمه «1295 ـ 1363 هـ . ق).
18. حاج میرزا صادق نصیری سرابی.

^[27] گنجینه دانشمندان، ج2، ص 293.

19. حاج سید یوسف راثی هاشمی.

^[28] نامداران تاریخ، ج2، ص 380.

(1287 ـ 1373 هـ . ق).

قیام عالمان آذربایجانی

اولین درگیری عالمان تبریز با حکومت رضاخانی، مربوط به بی عفتی سرلشکر آیرم (سرلشکر آیرم، امیر لشکر تبریز در روز عاشورای 1304 در استخر شاهگلی با زنان بدنام به شراب خواری و الواطی پرداخت. این کار زشت، بر اهالی تبریز گران آمد و دست به تظاهرات و مخالفت زدند و آیت الله انگجی به این کار زشت آیرم اعتراض نمود و فرمود: «من نمی توانم ببینم که یک فرمانده لشکر و یک حاکم که حافظ ناموس و حیثیت عمومی است، شراب خواری کند و شیشه خالی را در استخربیندازد و برای تفریح هدف گلوله قرر دهد. من حاضرم که این خانه بر سرم فرود آید و بمیریم به شرطی که پای رضا شاه از ایران کنده شود.)در عاشورا ی 1304 هـ. ش است. از جمله عواملی که علمای تبریز را به نهضت و قیام علیه حکومت واداشت عبارتند از:
1. محدود کردن عالمان و جلوگیری از فعالیت حوزه ها.
2. داستان کلاه پهلوی و متحد الشکل کردن لباس مردم.
3. مبارزه با احکام قطعی اسلام توسط رضا خان.
4. وابستگی رضا خان به انگلیس
5. تصویب و اجرای قانون نظام وظیفه عمومی

^[29] زندگی و مبارزات آیت الله قاضی طباطبایی، رحیم نیکبخت و صمد اسماعیل زاه، ص 62.

در خدمت بیگانگان.

تبعید

در برابر سیاست های غربی رضاخانی، روحانیت دست به قیام زدند و خواستار لغو سیاست های ضد مذهبی رضاخانی شدند. فقیه مجاهد، مولانا، به اتفاق حضرات آیات، حاج میرزا صادق آقا مجتهد تبریزی

^[30] مفاخر آذربایجان، ج1، ص276.

(1269 ـ 1351 هـ . ق)، حاج میرزا ابوالحسن انگجی

^[31] آشنای جانان، محمد الوانساز خویی، خطی.

(1282 ـ 1357 هـ . ق) و حاج میرزا باقر آقا قاضی طباطبایی

^[32] مفاخر آذربایجان، ج1، ص 302.

(1285 ـ 1366 هـ . ق) با برنامه های ضد دینی رضاخان مخالفت نمود. رژیم در برابر مخالفت علما چاره ای جز تبعید آن ها ندید، بنابر این مولانا را به همراه حاج میرزا صادق آقا مجتهد و حاج میرزا ابوالحسن انگجی به کردستان تبعید کرد. تبعید علما در تاریکی شب و در 3 جمادی الاولی (1347 هـ . ق)، برابر با 2 آذرماه 1307 به وقوع پیوست.

^[33] زندگی نامه آیت الله مولانا، خطی.

معروف است عناصر حکومت رضاخان پس از دستگیری آن ها، مدتی در خارج از ظهر توقف کردند و جاسوسی را جهت اطلاع از اوضاع شهر فرستادند؛ اما چون عکس العملی از سوی مردم مشاهده نکردند، آن ها را به تهران حرکت داده و به سردشت کردستان تبعید نمودند.

^[34] سیمای ارسباران، سعید عباس زاده، ص 58.

مولانا، پس از هفتاد و هفت روز تبعید سرانجام در 13 رجب (1347 هـ . ق) از تبعید خلاصی یافت و در بیستم رجب همان سال وارد تبریز گردید.

^[35] زندگی نامه آیت الله مولانا، خطی.

خصوصیات اخلاقی

نیک مرد زاهد، آیت الله حاج سید محمد مولانا در کارهای روزانه، نظم و ترتیب خاصی داشت. بیشتر وقتش را صرف تألیف، تحشیه، تعلیقه، مطالعه و تدریس می نمود. هیچ گاه بدون مطالعه تدریس نمی کرد و بدون جهت درس های خود را تعطیل نمی نمود. فقط دو ـ سه روز آخر که بیماری اش رو به وخامت گذاشته بود درس ها را تعطیل کرد.

^[36] زندگی نامه آیت الله مولانا، خطی.

ایشان عشق و علاقه فراوانی به عبادت داشت. در سایه همین عشق و علاقه وافری که به درگاه حضرت احدیت داشت، مدت ها پیش از وفاتش نماز های یومیه خود را از روی احتیاط اعاده می نمود.

^[37] زندگی نامه آیت الله مولانا، خطی.

در کنار کارهای علمی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی، در مسجد نزدیک منزلشان؛ به اقامه نماز جماعت می پرداخت و با موعظه های شیرین و حکیمانه اش مردم را بهره مند می ساخت. از جدل و مناظره پرهیز می نمود. محبوب قلوب مومنان بود و از احترام خاصی در بین مردم برخوردار بود.

^[38] زندگی نامه آیت الله مولانا، خطی.

^[39] ریحانه الأدب، ج2، ص 86.

در مصرف وجوهات شرعیه دقت کامل داشت. موارد مصرف آن ها دقیقا مشخص نموده و در دفترچه مخصوص یادداشت می کرد. از رسیدگی به وضع معیشتی اهل علم، فقرا و مستمندان دریغ نمی ورزید و همواره غمخوار و یاور آن ها بود.

^[40] زندگی نامه آیت الله مولانا، خطی.

یاری مظلومان

در جنگ جهانی دوم که دولت های استعمارگر روسیه، انگلیس و آمریکا به ایران هجوم آورده و خواهان تسلط بر ایران بودند؛ فقرا و مستمندان در وضع بسیار سختی به سر می بردنند. گرسنگی و فقر بی داد می کرد. در چنین شرایطی، حضرت آیت الله مولانا، با صدور اعلامیه ای در 10 صفر (1361 هـ . ق) مطابق با 19 اسفند ماه 1322 هـ. ش) تجار و ثروتمندان را به یاری مظلومان فرا می خواند. متن اعلامیه ایشان بدین شرح است:
بسم الله الرحمن الرحیم، اوضاع حالیه شهر تبریز و اطراف ـ از جهت گرانی قیمت های آذوقه و ناتوانی اغلب اهالی ـ محتاج به بیان نیست.
اگر ارباب قدرت و مکنت به ای

برای دریافت اینجا کلیک کنید