توضیحات

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت شهادت در قرآن دارای 60 اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت شهادت در قرآن،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت شهادت در قرآن :

شهید در قرآن

پاورپوینت شهادت در قرآن جایگاه ویژه‌ای دارد و در چند آیه به آن پرداخته شده است، در این مقاله پاره‌ای از مباحث مربوط به شهادت و شهدا در پرتو یکی از آیات مورد بحث قرار می‌گیرد، قرآن کریم می‌فرماید: «و لا تقولوا لمن یقتل فی سبیل الله اموات بل احیاء و لکن لا تشعرون» «به آن‌هایی که در راه خدا کشته می‌شوند مرده و اموات نگویید، بلکه آنها زنده‌اند و شما نمی‌فهمید.»

فهرست مندرجات

1 - اعتقاد منافقان به مرگ
2 - واقعیت مرگ
3 - توهم نابودی و ناکامی شهید
3.1 - دلیل نهی
3.2 - اطلاق کلمه موت
3.3 - مقصود آیه از موت
3.4 - تعبیرات قرآنی
3.5 - ردیه بر منکرین
4 - انتقال روح
4.1 - موت در فرهنگ قرآن
4.2 - همگانی بودن موت
5 - حیات برتر شهیدان
5.1 - زنده بودن حقیقی شهید
5.2 - نظرات مفسرین
5.3 - اشتراک بر حیات برزخی
5.4 - رزق حسن
5.5 - رزق اختصاصی
6 - امکان ادراک حیات شهیدان
7 - عناوین مرتبط
8 - پانویس
9 - منبع

اعتقاد منافقان به مرگ

اعتقاد به حیات برتر و کامیابی شهید، از عوامل مهم پایداری و پیروزی است. در صدر اسلام بر اثر بدیهی نبودن اصل حیات برزخی یا ثمربخش بودن آن نزد همه، گروهی از معادباوران شهادت را نوعی ناکامی و محرومیت می‌پنداشتند، چنان که منافقان و کافران بر اساس باور نادرستی که از مرگ داشتند شهادت را زوال و به هلاکت افکندن خویش می‌دانستند، از این رو با پدیده جنگ، منافقانه برخورد می‌کردند و اهل تبطئه (به تاخیر انداختن و به کندی حرکت کردن) بودند.

واقعیت مرگ

مرگ انتقال از نشئه‌ای به نشئه دیگر و وفات است، نه زوال و نابودی و فوت، و راز اینکه خدای سبحان در برخی موارد از کافران و منافقان به «اموات» تعبیر کرده است که گاهی «موت» به معنای زوال اثر انسانی است؛ نه زوال هستی، و اطلاق آن بر کافران نیز به لحاظ بی‌اثر بودن آنان است، بر این اساس، نهی این آیه شریفه از کاربرد تعبیر «اموات» درباره شهیدان، هم توهم نابودی و هم توهم بی‌اثر بودن آنان را دفع می‌کند. شهید، زنده و منشا اثر است، هم اهل دنیا و بازماندگان خود را بیدار و نورانی می‌کند و هم به برزخیان روح و ریحان می‌رساند. همه انسان‌ها پس از مرگ زنده‌اند و هیچ کس مرگ به معنای فنا و نابودی ندارد، لیکن راز نهی از توهم مرگ درباره شهیدان، آن‌گونه که درباره دیگران پنداشته می‌شود، تذکر این نکته است که آنان حیاتی برتر دارند. در آیات دیگر نیز با بیان بهره‌مندی شهید از رزق حسن و روزی خاص نزد خداوند، توهم اینکه شهادت سبب محرومیت و ناکامی شهید شود رد شده است. بیشتر مردم، حیات شهیدان را ادراک نمی‌کنند و متوجه آن نمی‌شوند؛ اما این به معنای محال بودن فهم حیات شهیدان یا قابل توجه نبودن آن نیست.
یقتل: «قتل» و «موت» هر دو به معنای ازاله روح از بدن است: «ا فان مات او قتل»

[1] آل عمران/سوره3، آیه144.

، «و لئن متم او قتلتم و»

[2] آل عمران/سوره3، آیه158.

، با این تفاوت که در «قتل» عنایت به کسی است که ازاله روح می‌کند و در موت عنایت به فقدان حیات است.

[3] اصفهانی، راغب، مفردات، ص393، «ق ت ل».

توهم نابودی و ناکامی شهید

خدای سبحان برای تشویق مسلمانان به جهاد، مقدمات و عوامل معنوی مهم پیروزی در نبرد را بیان می‌کند. در آیه گذشته به یکی از این عوامل، یعنی استعانت به صبر و نماز اشاره شد و در این آیه اعتقاد به حیات برتر و موفقیت و کامیابی شهید که عامل معنوی مهم دیگری است بیان می‌شود.
آیه پاسخی است به وهم و طعن بداندیشانی که می‌پنداشتند رفتن به میدان نبرد، خود را به هلاکت افکندن است و به ویژه پس از جنگ بدر می‌گفتند: چرا اینان در راه پیامبر و رهبر خویش، خود را به کشتن داده و به هلاکت انداخته‌اند؟ پاسخ قرآن کریم این است که انسان‌خواهان حیات است و زندگی اساسی وی پس از مرگ است، از این رو ایثارگری و شهادت، زمینه نیل به حیات طوبا و نعیم ابد و نجات از هلاکت است؛ نه نابودی و هلاکت.
توضیح اینکه در صدر اسلام، از سوی دو گروه دو توهم درباره شهادت مطرح بود: عده‌ای آن را «نابودی» و زوال می‌پنداشتند و گروه دیگری که حیات پس از مرگ را باور داشتند، آن را سبب «ناکامی» و محرومیت می‌دانستند.

دلیل نهی

نهی آیه شریفه مورد بحث از اطلاق «میت» بر «شهید» در رد توهم نخست است. همه انسان‌ها پس از مرگ زنده‌اند و وضع آنها از دو حال بیرون نیست: یا در گودالی از گودال‌های آتش به سر می‌برند یا در باغی از باغ‌های بهشت

[4] کلینی، کافی، ج3، ص242.

[5] مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج8، ص309.

[6] مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج8، ص318.

و هیچ‌کس مرگ به معنای زوال و فنا و نابودی ندارد؛ لیکن راز نهی از توهم آن درباره شهیدان، به گونه‌ای که درباره دیگران پنداشته می‌شود، تذکر این نکته است که آنان از حیاتی برتر برخوردارند.

اطلاق کلمه موت

اطلاق کلمه «موت» از قبیل توقیفی بودن اسماء نیست، تا کسی مجاز نباشد این واژه را درباره شهیدان به کار ببرد. معنای آیه مورد بحث، نهی از استعمال واژه «اموات» و امر به استعمال واژه «احیا» نیست؛ یعنی: «لا تقولوا اموات بل قولوا احیاء». در آیه مورد بحث دستور استعمال واژه خاص نرسیده است؛ نظیر دستوری که درباره «راعنا» رسید که این کلمه را که بار منفی دارد و در فرهنگ دیگر تعبیر سوئی است و شما متهم به اراده آن معنای ناروایید، به کار نبرید و بگویید «انظرنا

[7] بقره/سوره2، آیه104.

»؛ لیکن چون مخالفان از واژه اموات معنای ناقصی را تلقی می‌کردند، کاربرد این واژه اموات معنای ناقصی را تلقی می‌کردند، کاربرد این واژه مورد نهی قرار گرفت: «و لا تقولوا لمن یقتل فی سبیل الله اموات»

مقصود آیه از موت

مقصود این آیه شریفه تعلیم پیام کتاب الهی است که موت در فرهنگ قرآن، هجرت از دنیا به آخرت (برزخ و قیامت) است، نه نابودی، موت رهیدن از دنیا و رسیدن به عالم دیگر است و از یک سو مردن و از سوی دیگر میلاد است، پس اطلاق واژه موت درباره شهیدان هیچ محذوری ندارد و نهی از گفتن «اموات» در حقیقت ارشاد به اندیشه صحیح و دانش درست درباره مرگ‌شناسی است. «قول» در آیه مورد بحث: «ولا تقولوا..» به معنای منطق و آیه بدین معناست که منطق شما درباره شهدا این نباشد که آنها مرده‌اند، بلکه آنان زنده‌اند. در آیه‌ای دیگر فرمود: نه تنها نگویید شهیدان مرده‌اند، بلکه درباره آنان گمان مرگ نیز نکنید: «و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون».

[8] آل عمران/سوره3، آیه169.

در این آیه شریفه، هر دو توهم پیش گفته رد و دفع شده است. بر اساس این‌گونه آیات، شهید نه تنها نابود نمی‌شود و همچون دیگران زنده است، بلکه نسبت به دیگران از حیات برتری نیز بر خوردار است، و نه تنها بر اثر شهادت ناکام و محروم نخواهد شد، بلکه از حیات طوبا و روزی خاص و رزق حسن نزد خداوند برخوردار است.

تعبیرات قرآنی

قرآن کریم در برخی آیات از مؤمنان به «احیاء» و از کافران و منافقان به «اموات» تعبیر کرده و می‌فرماید: زنده و مرده با هم مساوی و یکسان نیستند: «وما یستوی الاحیاء ولا الاموات».

[9] فاطر/سوره35، آیه22.

راز این تعبیر آن است که گاهی «موت» به معنای زوال اثر انسانی است؛ نه زوال هستی و اطلاق اموات بر کافران نیز به لحاظ بی اثر بودن آنهاست، انسان پس از مرگ طبیعی، از خاطره‌ها محو می‌شود و دیگر در جامعه و بین مردم مطرح نیست و اثری ندارد، از این رو حضرت مریم (علیها‌السلام) فرمود: «یا لیتنی مت قبل هذا و کنت نسیا منسیا».

[10] مریم/سوره19، آیه23.

ردیه بر منکرین

نهی آیه شریفه مورد بحث از به کار بردن تعبیر «اموات» درباره شهیدان، رد کسانی است که آنان را نابود شده و بی‌اثر می‌پنداشتند. ممکن است دیگران با مرگ محو شوند و اثر دنیایی آنان زایل گردد؛ لیکن شهیدان که زنده و مثل اعلای آیه شریفه «و جعلنی مبارکا این ما کنت» هستند،

[11] مریم/سوره19، آیه31.

در همه‌جا منشا اثرند.
حیات طوبا و برتری که شهید بدان رسیده، هم دنیا و هم برزخ را زیر پوشش می‌گیرد، پس او زنده و منشا اثر است و از اثر او تنها بازماندگان وی و اهل دنیا بهره‌مند نمی‌شوند، بلکه همان‌گونه که به بازماندگان و اهل دنیا صفا می‌دهند و آنان را بیدار و نورانی می‌کند، به گذشتگان و برزخیان هم که بر آنان وارد می‌شود نور و روح و ریحان می‌بخشد و شعاع برکتی که نصیب این انسان وارسته می‌شود به اندازه‌ای وسیع است که اهل قبرستانی که در آنجا دفن شده، تا مدتی متنعم‌اند: «طبتم و طابت الارض التی فیها دفنتم». (مصباح المتهجد، مفاتیح الجنان، زیارت شهدای کربلا.)

انتقال روح

مرگ، انتقال از نشئه‌ای به نشئه دیگر است، نه زوال و نابودی. کسانی که به نشئه دیگر منتقل می‌شوند، یا مؤمن و صالح یا کافر و طالح‌اند، از این رو قرآن کریم می‌فرماید: کافران و منافقان با مرگ وارد عذاب الهی می‌شوند و مؤمنان و به ویژه شهیدان پس از مرگ متنعم هستند و به حیات برتر و روزی بهتر می‌رسند، بنابراین درباره کشته‌شدگان در راه خدا نباید توهم نابودی یا محرومیت داشت.

موت در فرهنگ قرآن

«موت» در فرهنگ قرآن، نحوه‌ای از انتقال به نشئه برزخ و گونه دیگر آن «قتل» است، از این رو خدای سبحان «موت» را در برابر «قتل» قرار داده، می‌فرماید: «ا فان مات او قتل انقلبتم علی اعقابکم»

[12] آل عمران/سوره3، آیه144.

، «ولئن قتلتم فی سبیل الله او متم لمغفره من الله ورحمه خیر مما یجمعون»

[13] آل عمران/سوره3، آیه157.

و درباره کسانی که به قصد جهاد و قیام در راه خدا هجرت کردند، با اینکه در بهره‌مند شدن از رزق حسن فرقی بین «موت» و «قتل» آنان نیست، می‌فرماید: اینان کشته شوند یا بمیرند از رزق حسن برخوردارند: «

برای دریافت اینجا کلیک کنید